Charlemagne, roi des Francs, reconnaît en plaid les droits de l'abbaye de Saint-Denis sur le monastère de Notre-Dame et Saint-Pierre de Plaisir, à l'encontre des prétentions de Herchenrad, évêque de Paris.

l.1 [chrisme] CAROLUS, GRACIA DEI REX FRANCORUM ET LANGOBARDORUM, VIR INLUSTER. TUNC REGALIS CELSITUDO suis culminis sublimatur, quando cunctorum jurgia juxta proposicionis vel responsionis eloquia inter alterutrum salubre deliberat sentencia, quatenus sub Deo in rege manet potestas, quomodo cuncta terrebilia debeant ordenare.
l.2 Cum nos in Dei nomen Duria villa in palacio nostro ad universorum causas audiendum vel recta judicia termenandum resederimus ibique veniens apostolicus in Christo pater Herchenradus episcopus, urbis Parisius civetate pontifex, Folrato abbate in[te]rpellabat, repetibat ei, eo quod ipsi Placicio monasthyrio, qui est constructus in honore sancte Marie
l.3 et sancti Petre in pago Pinciacense, quem francus homo, nomine Aderaldus, ad casa Sancti Marie et Sancti Stephani et Sancti Germani per suum strumentum condonavit, ipse Folradus abba ad parte sancti Dionisie post se reteniat malo ordine injuste; sed ipse Folradus abba de presente adstabat et taliter dedit in respunsis, quod
l.4 ipso Placicio monasthyrio post se ad parte sancti Dionisii numquam reteniat malo ordine injuste pro eo, quod dixet, quod francus homo, nomine Hagadeus, ipso monasthyrio Placicio ad monasthyrio Sancti Dionisii manus potestativas per suum strumentum condonasset et per ipsa tradicione plus obtingit ipsae monasthyrius
l.5 Placicius ad casa Sancti Deonisii ad habire quam ipsius Herchenrado episcopo ad parte sancti Marie et sancti Stephani et sancti Germani ad reddere. Unde et ipsa estrumenta per manibus se habire adfirmant et ipsas in presencia nostra protullerunt recensendas; eciam et de hac causa ab utrasque partis incerta cognovimus
l.6 et ad divina mystheria Christi misericordia conspirante, sicut longa consuetudo exposcet et ipse volumptarie consenserunt, jobemus emanare judicium, ut, dum per ipsis strumentis de utrasque partis certamen non declaratur, ut recto trhamite ad Dei judicium ad crucem eorum homenis his nominibus: Adelrammo de parte
l.7 sancti Dionisii vel Folrato abbate et Corello de parte sancti Marie vel sancti Stephani et sancti Germani vel Herchenrado episcopo exiere adque stare deberint. Quod ita et in capella nostra recensenda missa Harnaldo presbitero visi fuerunt stetisse et ea hora, protegente devina dextera Dei, Deus omnipotens suum justum judicium declaravit,
l.8 ut homo memmorato Herchenrado episcopo nomine Corellus ad ipso Dei judicium ad ipsa crucem trephidus et convictus aparuit et tunc ipse Herchenradus episcopus in presencia nostra vel procerum nostrorum sibi recognovit vel recrededit, quod nec ipse nec pars eclesie sue Sancti Marie vel Sancti Stephani seu Sancti Germani nullum drictum habebant, per quid
l.9 ipso Placicio monasthyrio habere potuissent. Proinde nos taliter unacum fidelibus nostris, id sunt Ghaerardo, Bernardo, Radulfo, Hilderado, Ermenaldo, Hebroino, Theudbaldo, Agmone comitibus, Haltberto, Laumberto, Haererico et Anselmo comite palatio nostro vel reliquis quam pluris visi fuemus judicasse, ut dum ipse memmoratus homo sancti Dionisii
l.10 vel Folrado abbate nomine Adelramnus jamdicto homine sancti Marie vel sancti Stephani seo sancti Germani necnon et Herchenrado episcopo nomine Corello ad ipso Dei judicio ad crucem ibidem convicuit et ipse Corellus ibidem ad ipso Dei judicio trepidus et convictus apparuit. Propteria jobemus, ut, dum hac causa sic acta vel perpetrata esse cogno-
l.11-vimus, ut memmoratus Fulradus abba memmorato Placicio monasthyrio unacum suis apendiciis vel quicquid ibidem pertenere videtur, in contra sepedicto Herchenrado episcopo vel eclesie sue Sancti Marie vel Sancti Stephani et Sancti Germani suisque successoribus ad parte sancti Dionisii monasthyrie sue jure firmissemum habiat evendecatum adque elidi-
l.12-atum et sit inter ipsis in postmodum absque ulla repeticione Herchenrado episcopo vel successoribus suis omneque tempore subita adque defenita seu et indulta causacio.
l.13 [chrisme] Theudegarius recognovit et subscripsit [ruche] [Theudegarius recognovi et subscripsi]. [Bene vale]at, [cognovi valeat]. [sceau].
l.14 Datum quinto kalendas agustas, in anno septimo regni nostri, Duria villa in palacio publico. In Dei nomine, feliciter. Amen.

TARDIF (Jules), Monuments historiques - Paris, 1866, (Archives de l'Empire. Inventaires et documents), p. 59-60, n° 75.

MÜHLBACHER (E.), Die Urkunden Pippins, Karlmanns und Karls des Grossen, Hanovre, 1906 (MGH Diplomata Karolinorum, 1), p. 146-147, n° 102.

LOT (F.), LAUER (Ph.), Diplomata Karolinorum. Recueil de reproductions en fac-similé des actes originaux des souverains carolingiens conservés dans les archives et bibliothèques de France, 10 vol., Paris, 1936-1949, t. 1, pl. 23 (fac-similé).

CHARTAE LATINAE Antiquiores, Olten, puis Zurich, 1954-, t. 16, p. 2-6, n° 619 (fac-similé p. 4-6).