Léger, avoué de Robert de La Roche, renonce à la perception de taxes illégales sur les hommes de Marmoutier qui viennent à ses moulins.

l.1 Rotbertus filius Tetbaldi de Rupibus cum post mortem patris successisset in paternum honorem, et esset dominus Rupium, tulit
l.2 vicariam de manu Guidonis filii Sulionis, et tenuit eam aliquandiu in manu sua, et commendavit eam Legerio vicario, qui de
l.3 Guidone illam tenere solebat et jussit ut de redditibus vicariȩ sibi de pane serviret. Quam ille jussionem, cum
l.4 suscepisset, et eam de justis redditibus vicariȩ secundum antiquas consuetudines explere non posset, cȩpit immittere novas
l.5 consuetudines in terram nostram, ut quoquomodo sive de justo, seu de injusto domini sui familiam pasceret. Cȩpit
l.6 igitur prendere annonas et asinos venientium ad molendinos nostros, et mancipia famulorum nostrorum qui de pane nostro
l.7 vivunt, sive etiam filias et filios eorum facere vicariales. Quȩ duo, ante Letgerium nullus vicarius fecerat.
l.8 Cum hec audisset domnus abbas Bernardus, misit domnum Hainricum ad Robertum, ut de his rebus faceret ei
l.9 clamorem, et quereret ab eo utrum illi placeret quod vicarii sui ita confundebant terram sancti, per novas consuetudines,
l.10 et pauperes ipsius terrȩ homines malis occasionibus opprimentes et sua eis omnia auferentes omnes effugabant,
l.11 in tantum ut plures ex eis jam in alias terras emigrassent. Respondit Rotbertus numquam sibi id placere nec se umquam
l.12 consentire ut preter veteres consuetudines vicariȩ aliquam novam ullus vicarius introduceret. Et jussit statim
l.13 Letgerio ut veniret ad Majus Monasterium, et faceret rectum domno abbati Bernardo et aliis senioribus de his quȩ
l.14 injuste contra eos vel homines eorum fecerat. Venit ille ad domnum abbatem Bernardum et fuerunt ibi plures ex famulis nostris,
l.15 qui bene sciebant antiquas consuetudines vicariȩ, qui disserverunt et asserverunt contra Legerium, non esse consuetudinis hoc quod
l.16 facere eis ceperat de annonis quȩ veniunt ad molendinos nostros, et f[amu]lis famulorum nostrorum. Hoc non potuit Legerius contradicere sed dixit
l.17 quia per inopiam faciebat. Affirmavit etiam coram omnibus quod si aliquis qui forisfactus esset vicariis, mitteret annonam suam ad molendinos nostros,
l.18 per mancipium suum, numquam caperetur, ipse tamen si per se adduceret, caperetur solus, asinus vero et annona numquam. Deinde gadiavit idem
l.19 Legerius domno abbati Bernardo duas leges pro hoc quod inde forisfecerat, et accepit abbas inde duos denarios, unumque dedit Gausberto preposito,
l.20 et alium Bernardo de Ispaniaco. Iterum gadiavit Legerius Tetbergȩ uxori Loherii, annonam quam ei venienti ad molendinos nostros abstulerat.
l.21 Hoc viderunt et audierunt.
l.22 Gausbertus prepositus. Bernardus de Ispaniaco. Harlequinus. Bernardus major. Sancelinus filius Otberti. Gualterius de Anglica terra.
l.23 Lisiardus filius [...gl..]i. Lealdus Godinus. Rotbertus de Chinsiaco. Otgerius hospitalarius. Odo filius Lamberti de Fontanis.
l.24 Adelardus de Parciaco. Guido major. Adelardus sacrista. Stephanus filius Lamberti.