Breve quod fecit Ermenricus de curte Diniaco, de Castelucio, pluribusque aliis.

Oportet, appropinquante jam mundi senio seseque ad occasum impellente, de transitoriis et caducis rebus vitam æternam mercare et pium retributorem Dominum de ipsis suis rebus heredem facere, et ante tribunal ipsius veniam adipisci, ne forte mors repentina aliquem imparatum inveniat. Quapropter ego in Christi nomine Ermenricus, cedo curtem meam pro remedio animæ meæ, quæ vocatur Diniacus, quam mihi domnus Karlomandus rex in præcepto confirmavit, quæ est in orbe Limovicino, in vicaria Barrense : hoc sunt mansi duo cum omnibus appenditiis suis, cum ipso castro quod vocatur Castelucio ; similiter in Culfurno, mansum unum ubi Radulfus visus est manere, cum omnibus appenditiis suis ; similiter in Pendiaco, mansos tres ubi Garlamnus visus est manere, et alium mansum ubi Deutfredus visus est manere ; et alium mansum ubi Guarnaldus visus est manere, ipsos mansos in integrum ; similiter in Rignaco, mansos quatuor : mansum ubi Ragamfredus visus est manere ; mansum ubi Aunbaldus manet cum ipso servo ; mansum ubi Adalradus manet ; Guarberia cum infantibus suis ; Adalberga cum infantibus suis ; quantum in ipsa villa aspicit in integrum cedo : similiter in Crispiniacas, mansum ubi Benedictus visus est manere ; et in Quadris, mansum ubi Ragambaldus et uxor sua Radberga et Monfredus visi sunt manere, ipsum mansum integrum ; similiter in Patriciaco, mansos tres : mansum ubi Aldrannus manet, et alium mansum ubi Guarnfredus manet, et alium mansum absum ad ipsos mansos pertinentem, istos mansos in integrum ; et in Rufiagucio, mansum unum in integrum ; et in Sanciaco, mansum ubi Leufrandus visus est manere ; et alium mansum in Megurio, apso ; et in Matriniaco, mansum ubi Ingalramnus visus est manere ; et alium mansum qui dicitur In Felinos, apso. De mancipiis vero ad ipsam curtem pertinentibus, sive intermanentibus, sive fugam lapsis, et unde aliunde transgressi sunt, cedo pro remedio animæ mes, ad monasterium quod vocatur Belluslocus, ubi Gerulfus abbas præesse videtur, de ipsis mancipiis in integrum cedo ; cedo autem mancipios duos, Audberto et Adroaldo. Ista omnia superius conscripta vel denominata in integrum vobis cedo, trado, transfero atque transfundo ad ipsam casam Dei suisque servientibus, ut post hodiernum diem, quicquid exinde facere volueritis, liberam in omnibus et firmissimam habeatis potestatem ad faciendum. De repetitione vero, si quis, ego ipse aut ullus ex heredibus meis seu quælibet ulla opposita vel immissa persona post hanc diem contra cessionem istam ambulare præsumpserit, inprimis iram Dei omnipotentis incurrat et ad limina sanctorum jaceat vacuus et inanis et dolosus ; et ab Ecclesia Dei fiat extraneus, et in secundo adventu inde sit rationaturus, et insuper componat ad ipsum locum sanctum, suisque servientibus auri libras duas argenti pondus quatuor coactus exsolvat, et quod petit vendicare non valeat ; sed hæc cessio omnique tempore quieta et firma permaneat cum stipulatione adnixa. Volo etiam inserere ut diem anniversarii mei fratris in ipso loco commanentes de ipsas res refectionem habeant. Facta est cessio ista in mense madio, anno I quod Karlamandus rex migravit a sæculo. S. Aimenrici qui cessionem istam fieri vel adfirmare rogavit. S. Deotimii. S. Aimerici. S. Sikardi. S. Audrici. S. Adeballdi. S. Donadei. S. Guarberni. S. Eldoardi. S. Sigfredi. S. Bernardi. S. Seraphin. S. iterum Donadei.

Paris, BNF, n.a. lat. 493, cartulaire de l’abbaye Saint-Pierre de Beaulieu (cartulaire)